आपलेपण

तुझ्या माझ्यात
तुझं माझं
असं उरलंच नाहीये ..

मनाच्या आकाशात..
विचारांच्या नकाशात..
श्वासांच्या चंदनात..
प्रेमाच्या स्पंदनात,
अगदी कणाकणांत
आपलेपण सामावलंय..

मोरपंखी स्पर्शात
मृद्गंधी श्वासात
खुदकन हसण्यात
अबोल लाजण्यात
सगळं आयुष्य,
भविष्य सामावलंय ..

म्हणूनच म्हंटलं ..
आता आपल्यातलं
सगळं तुझं माझं विरलंय ....
अन अलवार प्रेम साकारलंय .. [:)] ..

-- Abhijit Galgalikar ..

जमीं

इक बूंद गिरी..
जमीं सहम गई..
पर फ़डफ़डाके
आलस निगल गई ..

जो झूमी है उसके बाद..
अंग अंग महक गया ..
उस सावले यौवन का,
मीठा चस्का लग गया..

कही कलियां चुनी..
कही फ़सलें बुनी..
जो राह मे मिला,
उसकी फ़रयाद सुनी..

सब रुप है उसके ..
चंचल, अल्हड..
कहर भी वही ढाए ..
सहर भी वही लाए..

आज तृप्त होके
उसने जो डकार भरी
शायद बादल गडगडाए.
कही लगा बिजली गिरी...

अशीच एक संध्याकाळ ..

काल रुसलेली तू ..
खळखळत्या धारेतून
अचानक झाली अबोली तू ..

अन माझी नजर भिरभिरी ..
तुझा श्वास शोधतेय ..
तुझा भास अनुभवतेय..

मी ही निघालोय गाडीवर..भरकटतोय..
परत परत फ़ोन चाचपून पाहतोय ..
भलत्याच कुणाचा मेसेज पाहून तगमगतोय ..

असंच स्वैर हिंदकळत.. वाऱ्यावर स्वार होऊन..
पान घरात शिरतं.. अन डोळे मिटून गादीवर निखळतं ..

तितक्यात मेसेजटोन ऐकू येते..
अन सगळं अस्तित्व एकवटून मी उठतो..
फ़ोन मधे तुझं नाव पाहून परत आकाशात विहरतो ........ [:)]

-- अभिजित गलगलीकर

मी नं आताशा कोणावर रागवत नाही ..

मी नं आताशा कोणावर रागवत नाही ..
तुझ्यावर नाही ..
माझ्यावर नाही ..
त्या रेंगाळलेल्या ढगावर पण नाही ..

जो फ़क्त हुलकावणी देऊन जातो ..
थोडं भिजवून मनातला चातक जागवून जातो...
अन मग येतच नाही ..

काल त्या ढगात तुझा चेहरा दिसला होता...
पण तरी मी हसून हात केला तुला ...
तुला खोटं वाटेल .. पण .. मी नं आताशा कोणावर रागवत नाही ..

तुझ्या विचारांत..

पावसात,
मन गुंतलं,
तुझ्या श्वासात..

विचारांचे रान,
स्वप्नांचे प्राण,
तुझ्या ध्यासात ..

हळवी पापणी,
हसरी जिवणी,
तुझ्या आठवांत..

अवेळी जागणं,
सुगंधी मोहरणं,
तुझ्याशी बोलण्यात..

आकाशात राहणं,
नकळत लिहिणं,
तुझ्या विचारांत..

- अभिजित गलगलीकर ..

सब नया नया है

नई जिंदगी ..नया सफ़र ..
नयी राहें, तुम हमसफ़र..

नया विश्वास, नई उम्मीद..
नये सुर, तुम पावन संगीत..

नया आसमां , नया बादल
नई उडान, साथी तुम्हारा आंचल.

नई उमंग , नई आशाएं
तुम्हे दर्शाती हथेली की नई रेखाएं..

सब नया नया है , क्यूंकी ...
गिर पडी है केंचुली पुराने जिस्म की..
तुम ही गवाह हो इस मंगल रस्म की ..

हिरवेगार पान...

कधी तरण्या फ़ांदीवर

ऐटीत झुलणाऱ्या दिवसांची ....

मीही जातो वाऱ्यावर उडत

त्या क्षणांमधे परत ..

सळसळतं रक्त अनुभवतो परत ..

खळबळतं मन अनुभवतो परत ..

माझं फ़ूल दिसतं, हसरं लाजरं..

डोळ्यांत आसुसलेलं स्वप्न गोजिरं ..

आठवतात वादळं..

अस्तित्व उखडवणारी..

भोवतीची पाने उडवणारी ...

अचानक एक इवलंसं पान बिलगतं मला..

अन जाणीव होते,

अजूनही मी फ़ांदीवर असल्याची ..

माझ्या सावलीची गरज असल्याची ...

(असंच इथल्या एका आजोबांकडॆ पाहून कविता सुचली ... आपल्या नातीला घेऊन रोज फ़िरायला जातात... कडेवर घेऊन चालतात... थकून बसतात थोड्या वेळ ...

परत हसून उठतात ... अजूनही हिरवेगार आहे त्यांचे पान... )

तू ...

डोळ्यात तुझाच ओलावा
ओठांवर तुझेच ग गाणे
मनाच्या अख्ख्या आभाळभर
तुझ्याच विचारांचे तराणे

तुझी आठवण, मैत्रिण
तुझी आठवण, हळवी
सहज चारचौघातून
मला अगदी दूर पळवी

जिथे जिथे जात असतो
तुझी साद वेचत असतो
कधी गप्पांमधे चुकून
तुझेच नाव घेत असतो

ध्यास तू, स्वप्न तू, सत्य तू
नशिबाने दाखवलेले अगत्य तू
असं नक्कीच वाटतं मला,
मागल्या जन्मीचे सत्कृत्य तू

जब जब चांद टूटा था

जब जब चांद टूटा था

टुकडे टुकडे जोडे थे मैने

यादें जब छूके बहती थी

बिखरे मुखडे जोडे थे मैने.. 

चांदनी रूठी रहती थी, पेडों मे छुपके

दिये चेहरा छुपाते थे, रातों मे बुझके

दिल की टहनी पे अटके

ख्वाबों के पत्ते तोडे थे मैने .. 

जब जब चांद टूटा था

टुकडे टुकडे जोडे थे मैने.. 

मैने भी बुनना चाहा था इक रिश्ता 

थॊडा चला, रुका, ढला आहिस्ता आहिस्ता

कितने मोड पिछे छूट गये

कितने ख्वाब मोडे थे मैने .. 

जब जब चांद टूटा था

टुकडे टुकडे जोडे थे मैने.. . 

नयी सी चमक आंखों मे दमक रही है

नयी सी रेखाएं हथेली मे छलक रही है..

बस आप आस पास रहे

ख्वाब नये ओढे है मैने .. 

अब न चांद टूटेगा .. 

कुछ ऐसे धागे जोडे है मैने... 

'मी

माझ्यात लपलेला

'मी' शोधायचाय

तुझ्यात गुंतलेला

'मी' सोडवायचाय.. 

म्हणताय तुम्ही

सावर लवकर तू

अहो मला अजून

'मी' आवरायचाय.. 

आठवणींचे काव्य

रो्ज रचत असतो

आता त्यातून वेचून

'मी' रेखायचाय .. 

आव्हान आहे,.. मान्य.. 

आज ते पेलायचंय ..  

अगदी मोकळं होऊन 

'मी' वाहायचंय ... 

कोवळासा पहाड ..

पहाट बिलगली

खुदकन हसली

दिवसाची शाळा 

पटांगणी बसली

मग उन्हं येतात

थोडी उब देतात

ओसाड जीवाला

मृगजळ देतात

सांजही बोलावते

सलगीने बोलते

ओझरता शहारा 

आठवण ओलावते

रात्र तर मैत्रीणच

उंच आकाशात नेते

दोन स्वप्नं दाखवून

वास्तवात आणते

मीही असाच हिंडतो

सगळ्यांसोबत उनाड.. 

सोवळा , कलंदर .. 

कोवळासा पहाड .. 

मन

मनाचा गुंता

भव्यदिव्य

कधी असह्य

कधी अपसव्य

मनाची बोली

अमृतवेल

कधी सुरेल

कधी बनेल

मनातले विचार

कृष्णविवर

कधी अनावर

कधी गहिवर .. 

तर मन म्हणजे ..

मन म्हणजे

रुपगर्विता.. 

कधी लख्ख सविता 

कधी मूक कविता .. 

ये रात आई , ये शाम ढली

ये रात आई , ये शाम ढली
कुछ ख्वाब जगे, कुछ यादें मिली

डायरी मे लिखे हुए बेतुके सपनों मे
थोडा शहद है, थोडा नमक पन्नों मे
मुझसे अन्जान मेरी ही तस्वीर मिली..
कुछ ख्वाब जगे, कुछ यादें मिली..

धीरे धीरे चांद चलता है रात साये मे
छुपता है, दिखता है, मेरे हमसाये मे
उन आंखों में जिंदगी की शबनम मिली..
कुछ ख्वाब जगे, कुछ यादें मिली..

ये अशीच ये

ये अशीच ये
मनापासून ये
श्वासांसारखी
सहज परतून ये

हसलेत काही
रुसलेत काही
खोटं ठरवत
त्याना जळवून ये

किती वाट पाहिली
किती वाट साहिली
मृदु सोबतीची
झूळूक होऊन ये

माळून आठवणी
कोवळ्या या क्षणी
नवे स्वप्नशब्द
मला सुचवून ये

तुझ्यातच सर्व अर्थ

गुंफ़लेल्या चार ओळी
अक्षर अक्षर जाळी

तू स्तब्ध,निशब्द
अवचित हे प्रारब्ध

स्वप्नवत, अर्धवट
मन गुंततं उर्मट

निस्वार्थ काही स्वार्थ
तुझ्यातच सर्व अर्थ

स्वप्नांची रुपं

मन-चंद्राची प्रभा
आकाश व्यापते
स्वप्नांची आभा
क्षितीज लांघते

येते सागराच्या
आसवांना भरती
स्वप्नांच्या लाटा
आठवणी कोरती

स्वप्नं मनस्वी
स्वप्नं तेजस्वी
मन - अरण्यात
स्वप्नं तपस्वी

स्वप्नांची ही रूपं
किती वाखाणावी
कुणाचे स्वप्न होऊ
अशी स्वप्नं बघावी...

स्वप्नराणी

रात्र अंगी लपेटून

ती प्रवासाला निघते

चांदण्यांना चुकवून

क्षितीजामधे दडते

मनातले दवबिंदू

मातीत रुजतात

तिच्या माझ्या गप्पा

थेंबांमधे मोजतात

अलगद रुसते

खुदकन हसते

स्वतःच्या खोड्यांमधे

स्वतःच फ़सते.. 

रोज तिला स्फ़ुरते

आगळी एक कहाणी

माझेच गीत रेखते

माझी ती स्वप्नराणी

मृत्यु

मृत्युची भीती
शाश्वत आहे
विचारांसारखी
अनि्श्चित नाही..

उगा फ़ुशारक्या
नको हिमतीच्या
जरी त्याचं येणं
सुनिश्चित नाही ..

जगण्याला मूल्य
त्याच्यामुळे आहे
कुणाचे अमरत्व
परिचित नाही ..

असावा आदर
आतंक नसावा
भविष्य कुणाचे
स्वरचित नाही ..

वहम

जगमगाता, मुस्कुराता सा मौसम हो
दिल में ख्वाहिशें अब जरासी कम हो

इतनी उदासियां हो गयी जिंदगी मे
लोग पूछते है,आज बडे खुशनम हो..

तेरा नाम लेके जिते थे अब तक हम
भुलाते रहेंगे ता-हद जब तक दम हो

इक ख्वाब के पिछे इतने दौडे भागे है
थक हार के दिल कहता है, रहम हो..

तेरे यादों मे कडी धूप है, घनी छांव भी
कुछ दर्द सा है और तुम ही मरहम हो

गज़लभर तुझसे यूंही बातें करता रहा
अब लगता है, ये सच है या वहम हो..

शाम मे तेरे साये लहराते है

शाम मे तेरे साये लहराते है
धूप का नजारा दिखा जाते है

अब मुझमे न ढूंढ खुदको
रुक तेरा पता पूछ आते है

शहरमे अपनोंकी कहां कमी
यूंही खुदको अकेला पाते है

रातभर आंच है आग की
करवटों मे उसे छुपाते है

कोई खास मरासिम न सही
ऐसेही तुझपे हक जताते है

ख्वाबों की स्याही मुफ़्त मिली
चलो 'अभि' से लिखवाते है ..

काहीतरी उमटलेले

स्वप्न बघावे हवे ते
शोधावे सदा नवे ते
असंही काही वाचावे
डोळ्यांत न मावे ते

रडावे हसून उरेल ते
बोलावे बोल सुरेल ते
अलगद शब्द स्फ़ुरावे
लिहावे मनी उमटेल ते

स्मरावे जे हसवेल ते
द्यावे कधी न संपेल ते
अस्तित्व असे असावे
नसणे ज्याचे जाणवेल ते

कैसे मुझे ऊ मिल गयी

कैसे मुझे ऊ मिल गयी
सर से जाये ना खुजली
मुझे आता नही शांपू पे अपनी यकीं
कैसे मुझको मिली ऊ ... ...

अनचाहे शख्स की तरह से महफ़िल मे तुम
डसके मुझे भागी हो यूं ..
हसूं तुमपे या मै रोऊं
छिना है सुकूं, कैसे मै रूकूं
क्यू अब यहां आई तुम ...

बदले शांपू, बदली कंघी
बदली बालोंकी क्रीम..
पले बालों मे जिंदगी नयी
बेकार गयी हर स्कीम..
मिली है चैन को विदा..
पर ये रहेंगी सदा
उसी तरह मेरी बालों मे खाट डालके
हर लम्हा, हर पल ..

जिंदगी पिटारा हो गयी
खिटपिट खटारा हो गयी
मुझे आता नही शांपू पे अपनी यकीं
कैसे मुझको मिली ऊ .........

छोटीशी शब्दभेट

सुमंगल नात्याची
सोनसळी पहाट
अथांग स्वप्नांचा
अनिमिष थाट

रुपेरी वचनात
बोलका आनंद
बंधनं तोडून
सजला मुक्तछंद

प्रथमेषाला वंदून
सुरु्वात प्रवासाची
सहजच लाभेल
साथ उत्कर्षाची

नवे सूर,नवी तान
नवे कोवळे तराणे
छान जुळुन येईल
सुरेल जीवनगाणे

दादा - वहिनीला साक्षगंधानिमित्य छोटीशी शब्दभेट ..

कुछ अजीब सा..

कोरे कोरे नसीब पे लिख दूं कुछ अजीब
रूठे पल हस देंगे, सूझी है नय़ी तरकीब ..

लगता है उलझा हूं थोडा, सुलझा कुछ हू
इतना यकीं है, आ गया हू खुद के करीब

दिल के अंदाज बदलते है मौसम की तरह
वही उसका एक दोस्त है, वही एक रकीब

छुपते छिपाते कब तर फ़िरते रहेंगे हम
अब साथ हसता गाता चलेगा मेरा नसीब

जब जब कुछ मिले, उतना ही देते चलो
कल जरूर कहोगे, सच कहता था वो गरीब

आयुष्याचं कोडं

आयुष्याचं कोडं आहे
कोड्यात आहेत
विचारांची एककं ..
मग समोर येतात
विचारांचे प्रकार
प्रश्नांचे आकार
ओळखिचे नकार
अलिप्त रुकार ..

निवडायचं असतं
शांत एक उत्तर..
मग विचार सोडून
त्यालाच आयुष्य
बनवायचं असतं ..

untitled...

कभी दुनिया मे सब अच्छा लगता है
जमीं आसमां में तू ही तू छाया रहता है

सुना था ख्वाब दिल से देखो, पुरे होंगे
वो ख्वाव, कितने दिनोंसे ये ही सुनता है

घर मे हसता खेलता फ़िरता है कोई
दिखने में मेरा ही हमशक्ल दिखता है

दिवाना बादल बरसता है, तरसता है
तेरी कहानी बूंदो की जबानी कहता है

मुझमे घुल गया है एक बावरा आसमां
हर गली कूचे में तुझे ढुंढता फ़िरता है

ये लफ़्ज है, या फ़िर तेरी यादों की परछाई
जैसे साहिल की रेत पे तुझे कॊई लिखता है

ओलेते काव्य

सांगु तुला?
गुज मनाचं
तुझ्या माझ्या
एकपणाचं

गोऱ्या स्वप्नांची
निळी ओढणी
तुझ्या रुपाने
अवाक पापणी

तुझ्या भेटीचे
मृद्गंधी क्षण
मनी जपलेले
सोनसळी कण

ओलेते काव्य
झरतं प्रेम
शब्द संपुनही
उरतं प्रेम

सावल्या

सावल्या असतात, आठवणींच्या
कितीही हाकललं तरी जात नाहीत..
लोचट असतात अगदी ..
पिंडाभोवती पिंगा घालणाऱ्या
कावळ्यांसारख्या...
मला काय वाटतं ..
त्या सावल्यांचेच कावळे होत असावेत बहुतेक ...
मेल्यावरही घोटाळणाऱ्या सावल्या ...