कविता स्फ़ुरे किनार्‍याला

अशी झाली संध्याकाळ
ओलावले मन नभाचे 
निळ्या आकाशात भिनले
आरक्त श्वास क्षितिजाचे

परतण्यार्‍या पावलांना
साद थांबल्या स्वप्नांची
प्रत्येक वळणावर उभ्या
आतुरलेल्या नेत्रांची

ओझरती नजरभेट ही
ओसरलेल्या शब्दांची
या सैरभैर आकाशी
विखुरलेल्या भावनांची

संधिकालीच का यावे
उधाण शांत सागराला
लाटांना सावरताना
कविता स्फ़ुरे किनार्‍याला

- अभिजित गलगलीकर - २३-६-२०१३

स्वैर भावानुवाद. - अपने होंठों पर

स्वैर भावानुवाद. 

ओठांवर साज तुझा यावा
आवाज मंजूळसा यावा

तुझ्या मिठीतल्या आसवांना
आकार मोतियाचा यावा

आटले आता अश्रू माझे
कधी तुलाहि हुंदका यावा

काळोख भस्म करेल असा
घरात तप्त निखारा यावा

तुझ्या कुशीत गझल घडताना
अखेरचा श्वास घेता यावा

१६ मात्रा .

-- अभिजित गलगलीकर -
९-७-२०१३

मूळ गझल 

क़तील शिफ़ाई  

अपने होंठों पर सजाना चाहता हूँ 
आ तुझे मैं गुनगुनाना चाहता हूँ 

| 
कोई आँसू तेरे दामन पर गिराकर 
बूँद को मोती बनाना चाहता हूँ 

 |

थक गया मैं करते-करते याद तुझको 
अब तुझे मैं याद आना चाहता हूँ
 |

छा रहा है सारी बस्ती में अँधेरा 
रोशनी हो, घर जलाना चाहता हूँ 
| 

आख़री हिचकी तेरे ज़ानों पे आये 
मौत भी मैं शायराना चाहता हूँ

|| 

उत्तराखंड

उत्तराखंड पूरामधे सगळं गमवलेल्या एका माणसाचे हे चार शब्द.. 

(वृत्त - पृथ्वी). 

नवीन जगणे, जुनीच वचने, अनोखी कथा
असाध्य वळणे, असह्य रुदने अनोखी व्यथा
निसर्ग रुसला, अथांग हसला, लपावे कसे
अतर्क्य घडले, विचार थकले, जगावे कसे

तमास स्फ़ुरली, विचित्र कविता, म्हणावी कशी
मनात रुतली, अशी भयकथा, जगावी कशी
कसे क्षणभरात स्वप्न खचले, धुके दाटले
पराजित मनात खोलवर हुंदके दाटले

लिखाण करता, अचानक मनात स्वप्नांजली
कितीक रडणार, देउ चल मूक श्रध्दांजली
पुरे शुकशुकाट, घेउ उब शीत आचेतुनी
उधाण उसळेल, खेचु नव जन्म राखेतुनी

-- अभिजित गलगलीकर
- २-७-२०१३