सांजकविता - ५

तू भेटावे, बोलावे, ऐकवावे मनोगीत
स्फ़ुंदत पापण्यांतून वाहे खोटेसे स्मित

आत दडलेल्या आठवणी का बोलल्या
अगतिक मनाला का बरे त्या हसल्या

बरसलीस तू , शांत, मोकळी जाहलीस
माझ्या मनावर दवबिंदू होऊन साठलीस

संधिकाली, शांत वेळी, उलगडे तव मन
जागे माझ्या हृदयात अनोळखी स्पंदन

सांजकविता - ४

आठवणींचा समुद्र
मन तरंगती होडी
हेलकावे आसवांचे
हुंदका काढतो खोडी

एक किनारा भक्कम
परतवी हल्ले सगळे
दुसरा कोवळा जरा
साहतो क्षण सोवळे

या अनामिक संध्येला
आकाश भेगाळलंय
आठवणींना सांधत
सबंध मावळलंय

तुझी जमीन पर्वणी
साकळलेल्या मनाला
तुज भेटून उरेल
आयुष्य आचमनाला

सतेज तारा

देवाचं देवपण
नांदतंय आकाशात
साजरं माणूसपण
अनोळखी नकाशात

गवसला वाटसरू
सालंकृत रस्त्यावर
चोरून नेलं देवानं
स्वतःच्या खांद्यावर

कुठे गेला ,काय झालं
सवाल सर्वां पडला
सतेज तारा तो,हळूच
ढगाच्या आत दडला


माझ्या मामांना आज जाऊन ३ दिवस झाले .. त्यांना ही कविता भावार्पण ..

मैत्रीचे आनंदकाव्य

आसमंतीचे अणू रेणू
गुणगुणती मैत्र अपुले
असेच सुस्वर निनादावे
जे नाते प्राणांपार जपले

कुठे कशी मैत्री जमली
खरंच मला नाही कळले
सहज सोबत वाहताना
दोन मनांचे झरे जुळले

सगळी आगळी गुपितं
एकमेकांना सांगितली
सुख दुःखाची चढाओढ
दोघांनी सोबत बघितली

काय लिहावे, काय नको
अनंत शब्द बघ सुचले
तू ना मी , या मैत्रीनेच
आनंदकाव्य बघ रचले