थोडा खुदसे बात करो

थोडा खुदसे बात करो, दिल खिल जाता है
अकेलापन दोस्त की तरह घुलमिल जाता है

दिल ही दिल मे इतना रोए है अब तक
छलकता आंसू आंखो मे ही सिल जाता है

पता नही कौनसे आसमां की आस है ये
तेरे ही सपनो के कोहरे मे ये दिल जाता है

तुने कोई आशा दिखाई भी तो न थी कभी
जाने क्यूं फ़िर निराशा से मन छिल जाता है

कितनी दफ़ा सोचा है, तुझपे कुछ न लिखू
लब्जों के कतरे कतरे मे तूही मिल जाता है

पहिली भेट

तुझे आज भेटणे
अन माझे बस्स
अनिमिष पाहणे..

तू सहजच बोलणे
अन मा कवीला
शब्दच न सुचणे

तू कोवळेसे हसणे
माझे अचूकपणे
सर्व मोती झेलणे

घड्याळात पाहणे
मनात नसूनही
निरोप चाचपणे

पहिल्या भेटीचा
उत्साह आवरणे
पुन्हा भेटायचे
स्वप्न पालवणे

कधी कधी काहीही वाटतं

कधी कधी काहीही वाटतं

आकाशाला न्याहाळावं वाटतं
जमिनीला कुरवाळावं वाटतं
सुरांमधे विरघळावं वाटतं
शब्दांवाटॆ ओघळावं वाटतं

मनापासून प्रेम करणारी
तिजवर उगा रुसावं वाटतं
तिला कावरंबावरं पाहून
जवळ घेउन बसावं वाटतं

स्वतःशीच बोलता बोलता
गावभर एकटंच हिंडावं वाटतं
गप्पांचा अड्डा जमवून
पत्त्यांचा डाव मांडावं वाटतं

ह्रुषिकेश मुखर्जींच्या अमर
आनंद सारखं जगावं वाटतं
हसता हसता रडवणाऱ्या
आठवणी देउन मरावं वाटतं

मन कधी

मन कधी
विचारांची सावली
स्वप्नांची माउली
ओळखिची चाहूल
प्रत्येकच पाउली

मन कधी
अधांतरी अस्तित्व
अपरिचित स्वत्व
मकरंदी शत्रुत्व
तिरस्कृत मित्रत्व

मन कधी
शून्यातली नजर
थबकलेलं शहर
काळाच्या हातून
निसटणारा प्रहर

मन कधी
निळंशार आकाश
बरसता सारांश
मायेनी बांधलेला
जमिनीचा पाश

तुझी आठवण

तुझी आठवण
प्रश्नांची पाखरण
हव्याशा उत्तरांची
देवाला आळवण

तुझी आठवण
विचारांची पतंग
अस्मानी शोधते
इंद्रधनुषी रंग

तुझी आठवण
सुरेल साठवण
मनाच्या दारावर
फ़डफ़डते तोरण

तुझी आठवण
अनिर्बंध ध्यास
धडधडते छातीत
कधी रोखते श्वास