सांजकविता - २

एक शांत संध्याकाळ
कणखर किनाऱ्याचा
अवचित तो प्रवाळ ..

सूर्यबिंब रक्ताळलेलं
उगा त्यात भासतं
दुःख साकळलेलं

बेभान लाटा बेफ़ाम
स्थिर उभा मी इथे
शरीर धडधडीत, पण
पोखरलं फ़क्त मन इथे ..