अजाण बाळ ते , जन्म होताच रडतसे
जाणता होऊन मग, हसुन अश्रु लपवतसे
थिएटरच्या अंधारात, हा बांध फ़ुटतसे
मन हलकं होताच, परत हसतमुखे तो बाहेर निघतसे
घट्ट दाबलेलं दुःख मोकळं करण्यात,
नाही म्हणता त्या नटाचाही वाटा असतो
हसतात तर लोकं तुमच्या रडण्यालाही
न रडता रडवण्यात, एक सात्विक प्रयत्न असतो
दुःख तर असतंच हो या जगात
समदुःखी कुणी भेटल्यास तेवढंच बरं वाटतं
पिक्चरमधे का असेना,शेवटी आनंदीआनंद दिसतो
स्वप्नं खोटी का असेना,बघताना तेवढंच बरं वाटतं
हीच स्वप्नं मग हसु लेवुन या चेहऱ्यावर सजतात
गोंडस मेक-अप खाली दुःखाचे व्रण हलकेच बुजतात
मनही मरगळ झटकुन मग ऎटित उठतं
आशेची छत्री घेउन तळपत्या उन्हात डौलात बाहेर पडतं
No comments:
Post a Comment