तमस्तुती - 2

तामसी, पातकी वा घातकी असे त्याचे कौतुक होते
अगाध त्या अंधाराचे चुकुनच कधी स्वागत होते

डोळ्यात प्राण आणुन जग त्याची वाट पाहते
'जीवन'दात्या त्या कृष्णमेघातुन मग आशेची नवी पहाट उगवते
पण अतिथी त्या अंधाराचे चुकुनच कधी स्वागत होते

अथांग सागरास मारली असे मिठी
जिद्दी त्या खलाश्याचे स्वप्न मोठे किती
पण निळ्या राजाची कृपाद्रुष्टी कधी बदलते
दुरवरचा काळा ठिपकाच मग आयुष्याचे निशाण उरते
तरिही अकल्पित त्या अंधाराचे चुकुनच कधी स्वागत होते

सोनेरी दिवसासारखे निर्मळ रुप, चंचल रात्र तिचा मुकुट होते
गुलाबी गालावरची गोड खळी, नाजुक तिळाची अजोड सोबत असते
अवखळ त्या अंधाराचे असे चुकुन कधी स्वागतही होते

शेवटी एक स्मरण आपल्या सावलीचे झाले
तळपत्या उन्हातही दुसरे कोण पाठिशी धाऊन आले होते
पण त्या आजन्म सोबत्याचे मीसुध्दा चुकुनच स्वागत केले होते