नम शबनम

एक पल नम होगा, अगले पल शबनम
एक लफ़्ज गम होगा, लौटेगी हंसी मद्धम

कभी खरोंच लगेगी,कभी प्यार का मरहम
बाहों मे सिमट जाएगा आंसूओ का वहम

तुझसे ही जिंदगी है,सांसों मे है तू हरदम
सच है, झूठ है, ख्याल है, विश्वास है
तू है हर पल ऋतू बदलता हुआ मौसम..

शब्दांपारची तू ...

सतत सहज मनात तू
आठवांच्या रानात तू
स्वतःहून जास्त जपलेल्या
पिंपळपानात तू

खोडकर आभास तू
लहरी मनाची आरास तू
उगाचच वाटणारा
आत्मविश्चास तू

स्वप्नांची पालवी तू
आकाशाची दिशा नवी तू
अवखळ निरागस
पण मनस्वी तू

शब्दा शब्दात तू
अर्था अर्थात तू
मी माझा न उरलो
मम स्वार्थातही तू

रफ़ू-ए-दिल

कितना भी करूं दिल पे काबू नही होता
खुद के सिवा किसीसे गुफ़्तगू नही होता

अनसुने अनदेखे जख्म काफ़ी है छुपे हुए
आखों से बहनेवाला क्या लहू नही होता?

किस किस कोने मे सिलवाउं दिल को
वो दर्जी तो कहता है अब रफ़ू नही होता

जलती बुझती आंखों मे है ख्वाबों के दिये
रोशन करे उन्हे,ऐसा कॊई जादू नही होता

मौत से ख्वामख्वाह डरते रहते है सब लोग
अकेली जिंदगी से बडा कोई उदू नही होता

(उदू - enemy )

न जाने कैसे गम ढलते जाते है शब्दोंमे
मै भी कहां शायर होता गर तू नही होता

तू जो यहां नही..

कलम को चाहिये दर्द की स्याही ..
अब न कोई कमी, तू जो यहां नही..

यादों की पुरवाई लौट आयी थी सुबह
खुशबू भी बदल गयी है तेरी ही तरह
साहिल पे टहलता मै ही मेरा हमराही
कलम को ....

हसके बात करता है मुझसे मेरा माझी
बोला अब कैसी दुश्मनी क्या नाराजी ..
अटूट साथ है, चलती रहेगी आवाजाही
कलम को ....

समंदर भी मेरे मन जैसा फ़ैला हुआ
हर किनारा है मरहम से सिला हुआ
सपनो की रेत धोने लहरें आई मनचाही...

कलम को चाहिये दर्द की स्याही ..
अब न कोई कमी, तू जो यहां नही..

थोडा खुदसे बात करो

थोडा खुदसे बात करो, दिल खिल जाता है
अकेलापन दोस्त की तरह घुलमिल जाता है

दिल ही दिल मे इतना रोए है अब तक
छलकता आंसू आंखो मे ही सिल जाता है

पता नही कौनसे आसमां की आस है ये
तेरे ही सपनो के कोहरे मे ये दिल जाता है

तुने कोई आशा दिखाई भी तो न थी कभी
जाने क्यूं फ़िर निराशा से मन छिल जाता है

कितनी दफ़ा सोचा है, तुझपे कुछ न लिखू
लब्जों के कतरे कतरे मे तूही मिल जाता है

पहिली भेट

तुझे आज भेटणे
अन माझे बस्स
अनिमिष पाहणे..

तू सहजच बोलणे
अन मा कवीला
शब्दच न सुचणे

तू कोवळेसे हसणे
माझे अचूकपणे
सर्व मोती झेलणे

घड्याळात पाहणे
मनात नसूनही
निरोप चाचपणे

पहिल्या भेटीचा
उत्साह आवरणे
पुन्हा भेटायचे
स्वप्न पालवणे

कधी कधी काहीही वाटतं

कधी कधी काहीही वाटतं

आकाशाला न्याहाळावं वाटतं
जमिनीला कुरवाळावं वाटतं
सुरांमधे विरघळावं वाटतं
शब्दांवाटॆ ओघळावं वाटतं

मनापासून प्रेम करणारी
तिजवर उगा रुसावं वाटतं
तिला कावरंबावरं पाहून
जवळ घेउन बसावं वाटतं

स्वतःशीच बोलता बोलता
गावभर एकटंच हिंडावं वाटतं
गप्पांचा अड्डा जमवून
पत्त्यांचा डाव मांडावं वाटतं

ह्रुषिकेश मुखर्जींच्या अमर
आनंद सारखं जगावं वाटतं
हसता हसता रडवणाऱ्या
आठवणी देउन मरावं वाटतं

मन कधी

मन कधी
विचारांची सावली
स्वप्नांची माउली
ओळखिची चाहूल
प्रत्येकच पाउली

मन कधी
अधांतरी अस्तित्व
अपरिचित स्वत्व
मकरंदी शत्रुत्व
तिरस्कृत मित्रत्व

मन कधी
शून्यातली नजर
थबकलेलं शहर
काळाच्या हातून
निसटणारा प्रहर

मन कधी
निळंशार आकाश
बरसता सारांश
मायेनी बांधलेला
जमिनीचा पाश

तुझी आठवण

तुझी आठवण
प्रश्नांची पाखरण
हव्याशा उत्तरांची
देवाला आळवण

तुझी आठवण
विचारांची पतंग
अस्मानी शोधते
इंद्रधनुषी रंग

तुझी आठवण
सुरेल साठवण
मनाच्या दारावर
फ़डफ़डते तोरण

तुझी आठवण
अनिर्बंध ध्यास
धडधडते छातीत
कधी रोखते श्वास

चकोर

चारों ओर
तेरा शोर
मन भागा
तेरी ओर

आज उगी
गोरी भोर
छुपा चांद
चित चोर

खिंचे मुझे
निली डोर
राह देखूं
मै चकोर

रेशमओळी

इतकी सवय झालीय तुझी
थोडा वेळ ही रहावत नाही
मनाला दचकवल्याशिवाय
आठवणींना रहावत नाही

फ़क्त तुझ्याच विचारांचं
अख्ख्या मनात सारवण गं
विसरावं म्हंटलं तरीही
हट्टी तुझी आठवण गं

कोवळ्या सकाळी सुचल्या
तुझ्यामुळे रेशमओळी
काय जाणे का वाहते आहे
मंजुळ मृदुल हवा भोळी

स्वप्नं

निळ्याशार नदीत
स्वप्नं तरंगती
लपाछपी खेळती
ढगांच्या संगती

उलगडती धुकं
क्षितिज साकारती
उंच नभातूनी
मनाला हाकारती

हसती उन्हासम
अंधाराला टोकती
मुक्या आसवांना
मेघांतच रोखती

अनोखी नवरंगी
उत्फ़ुल्ल चमकती
पूर्णत्वाची आशा
मनात ठसवती ..

दिल ढूंढता है , फ़िर वही होस्टेल के रात दिन

गुलजारांची एक अतिशय सुंदर रचना , दिल ढूंढता है .. फ़िर वही फ़ुरसत के रात दिन .. होस्टेल चे काही क्षण त्या शब्दांमधे गुंफ़ण्याचा एक प्रयत्न .... त्यांनाच हे विडंबन(?) अर्पण ... ...

दिल ढूंढता है , फ़िर वही होस्टेल के रात दिन
बैठे रहे आलस-ए-बहाना किए हुए

मेस की सर्द रोटी और कच्चे चावल लेकर
गले पे सिंचकर भरे पानी के ग्लास को
निकल पडे मेसवाले को गाली देते हुए

या एक्झाम्स की रात जो नाईट मारना चले
ठंडी उदास बूक्स को रटे देर तक
यारों के संग पढते रहे रूम पर पडे हुए

शर्मिली सर्दियों मे, किसी भी कॉर्नर पर
बातों मे गुंजती हुई खामोशियां सुने
आंखों मे दो चमकीले से सपने लिए हुए

-- अभिजित ...

विचित्र कविता - ५

पाणी पाणी ..
कुणीतरी कण्हत होतं
रस्त्याच्या कडेला
काहीतरी होतं ..
पटकन बिसलेरी घेतली..
आणि गेलो घेउन ...

तिथे पाहतो काय ..
ते कुणाचं तरी मन होतं..
उध्वस्त झालं होतं
तरी म्हणत होतं ..
हे दे .. ते दे ..
आणि आणि .........

दुआ

माना के तुझमे पहलेसे जजबात न सही
किसीसे उल्फ़त,मुझसे मुहब्बत न सही

पिछा करता रहता है यादों का काफ़िला
भागते रहो,हर तरफ़ वही रास्ता मिला
रुका रहूंगा उस एक नये मोड पे हमेशा
कुछ दिनो बाद तुझे मेरी जरूरत न सही
किसीसे उल्फ़त,मुझसे मुहब्बत न सही..

हल्के कोहरे सा घिरा रहता है अतीत
दो कदम चल,मिलेगी सुनहरीसी प्रीत
किसी और के लिए तो खुद को सजा तू
महरूम मुझ मे शायद वो बात न सही
किसीसे उल्फ़त,मुझसे मुहब्बत न सही..

करवटें पूछेंगी गर मेरा पता तुमसे कभी
याद तो रहेंगी ना,चंद बातें जो कही कभी
तेरे मुस्कुराने की ही दुआ मैने मांगी है
हसते हसते फ़िर मै तुझे याद न सही ..

विचित्र कविता - ४

हातातून सटकलं काहीतरी
मी वेगात गाडीवर ..
तिच्या विचारांच्या ओघात ...

खण्णकन आवाज आला
कळलंच नाही काय झालं
काच तुटून पडली होती ..
विखरल्या गेली होती ..

आरश्याकडॆ पाहिलं मी
पण तो तर जागेवरच ..
काय पडलं मग ते ...
बहुतेक बहुतेक ..
मनातलं स्वप्नं निखळलं होतं..
नकळत अलगद ..
उचकटल्या गेलं होतं ..
मारली तरी पुढली मजल ..
दिलं ते तसंच सोडून ..

परत येताना थांबलो ..
तुकड्यांमधे नशिब शोधत..
ते स्वप्न परत जुळवत बसलो ..

स्वप्न म्हणजे..

स्वप्न म्हणजे..
मुठीत धरलेले पाणी
नभांत उरलेली गाणी
कितीदा संपली तरी
नव्याने चालणारी कहाणी

स्वप्न म्हणजे..
धुकं ल्यायली चांदरात
अल्लड गवताची पात
मनाच्या देव्हाऱ्यामधे
सांजेला तेवणारी वात

स्वप्न म्हणजे..
आशेचं उंच अस्मान
कधी निराशेचं गर्द रान
वास्तवाला शह देऊन
अथांग हरपलेले भान

Resurrection

भान हरवून भावनांचा पाठलाग केला
शब्दात त्यांच्याशी जरा खेळू म्हणतो
आयुष्य सावरायचे प्रयत्न खूप झाले
आता पसाऱ्यातच जरा लोळू म्हणतो

खूप स्वप्नं होती, अगदी आकाशभर
पंखांना जरा आराम करू द्यावे म्हणतो
घट्ट धरली मूठ सोडून टाकली आज
नसत्या स्वप्नांना का अडवावे म्हणतो

रडत नाही, हसत लिहितोय रे सगळे
आसवांना मोठ्ठी सुट्टी द्यावी म्हणतो
तुमच्यासारखे मित्र लाभलेत ना मला
जगायची जुनी चव परत घ्यावी म्हणतो ..

तू म्हणजे ..

तू म्हणजे ..
स्वच्छंदी रान व्हावे
सत्याचे भान व्हावे
कधी संयमी, कधी
अवखळ सान व्हावे


तू म्हणजे ..
आयुष्याचा श्वास व्हावे
जगण्याची आस व्हावे
जगाशी लढायचा
आत्मविश्वास व्हावे


तू म्हणजे ..
मनाचा ध्यास व्हावे
विचारांचा प्रास व्हावे
प्रत्येक कवितेतला
जिवंत भास व्हावे

विचित्र कविता - ३

स्वप्नं असतात सगळी ..
मनातली
प्रत्यक्षातली
अनुभवातली
अनवधानातली ...

सत्याचा एक चटका ..
अन मग उरतो ..
धगधगणारा भूतकाळ ...

त्याला शमवायला लागतो..
निर्मळसा
अढळसा
कोवळासा
सुंदर सावळासा ..
एक पाउस नवा ..
मृदू असा गारवा..

विचित्र कविता - २

आशेचा कहर
नैराश्याचा बहर
स्वप्नांचं जहर
कधी रे फ़िरेल
काळाची लहर

आठवणींची रास
खिदळणारे भास
सजतेय मनाची
उद्विग्न आरास

विचित्र भावना
विचित्र हे शब्द
कधी मावळतील
दिवस हे संदिग्ध

सांजकविता - ६

सतत भास होतो
तू माझी असल्याचा
सुगंध दरवळतो
मनात वावरल्याचा

गूढ संधिप्रकाशात
विहरणारे विचार
तुला आठवून चाले
स्वप्नांचा स्वैराचार

शून्यात दृष्टी लावून
न्याहाळतो आकाश
तुझ्या चांदणीत गं
सामावतो सारांश

काय लिहू, काय सांगू
इतकेच म्हणतो .. 
प्रत्येक क्षणात तू
अविरत मनात तू
मुक्त आनंदात तू
चंद्रकलेसम बहरता
स्वप्नपारिजात तू

विचित्र कविता - १

आयुष्याचं गणित ..
सोप्पं सरळ वाटणारं ..
भर भर सुटतं ..
शेवटच्या पायरीपर्यंत..
कसं काय अचानक
धस्सकन ठेचकाळतं..
शेवटचं पाउल
जागीच साकळतं ..
तो पेपर तसाच राहतो ..
अपूर्ण, असंबद्ध ..
शेवटपर्यंत ...
..
कुणीतरी उत्तर सांगेपर्यंत ..

सांजकविता - ५

तू भेटावे, बोलावे, ऐकवावे मनोगीत
स्फ़ुंदत पापण्यांतून वाहे खोटेसे स्मित

आत दडलेल्या आठवणी का बोलल्या
अगतिक मनाला का बरे त्या हसल्या

बरसलीस तू , शांत, मोकळी जाहलीस
माझ्या मनावर दवबिंदू होऊन साठलीस

संधिकाली, शांत वेळी, उलगडे तव मन
जागे माझ्या हृदयात अनोळखी स्पंदन

सांजकविता - ४

आठवणींचा समुद्र
मन तरंगती होडी
हेलकावे आसवांचे
हुंदका काढतो खोडी

एक किनारा भक्कम
परतवी हल्ले सगळे
दुसरा कोवळा जरा
साहतो क्षण सोवळे

या अनामिक संध्येला
आकाश भेगाळलंय
आठवणींना सांधत
सबंध मावळलंय

तुझी जमीन पर्वणी
साकळलेल्या मनाला
तुज भेटून उरेल
आयुष्य आचमनाला

सतेज तारा

देवाचं देवपण
नांदतंय आकाशात
साजरं माणूसपण
अनोळखी नकाशात

गवसला वाटसरू
सालंकृत रस्त्यावर
चोरून नेलं देवानं
स्वतःच्या खांद्यावर

कुठे गेला ,काय झालं
सवाल सर्वां पडला
सतेज तारा तो,हळूच
ढगाच्या आत दडला


माझ्या मामांना आज जाऊन ३ दिवस झाले .. त्यांना ही कविता भावार्पण ..

मैत्रीचे आनंदकाव्य

आसमंतीचे अणू रेणू
गुणगुणती मैत्र अपुले
असेच सुस्वर निनादावे
जे नाते प्राणांपार जपले

कुठे कशी मैत्री जमली
खरंच मला नाही कळले
सहज सोबत वाहताना
दोन मनांचे झरे जुळले

सगळी आगळी गुपितं
एकमेकांना सांगितली
सुख दुःखाची चढाओढ
दोघांनी सोबत बघितली

काय लिहावे, काय नको
अनंत शब्द बघ सुचले
तू ना मी , या मैत्रीनेच
आनंदकाव्य बघ रचले

बडा खुशनसीब लगता ये साल है

मै ऐसा क्यूं हूं , अच्छा सवाल है
हर जवाब एक नया ही बवाल है

हाल-ए-दिल बताया नही जाता
हसती आंखों मे छुपा मलाल है

दिन और रात, वोही मेरे साथ है
आते हुए सवरे का वो खयाल है

तुम्हारे लिए हसती ये कलम है
पढके तुम्हारा मुस्कुराना कमाल है

आखों मे सुखा पडा है इस बार
बडा खुशनसीब लगता ये साल है

untitled ..

आसमां ने पुकारा था
मै भी यूं ही चल दिया
जमीं ने हाथ थामा था
टूटा कंगन चूभ गया

वक्त भी उस निशानी से
जख्म सहलाता गया
चांद साथ ले घुमता हूं
दर्द थोडा ठंडा पड गया

कभी कभी अदिती .. अनुवाद प्रयत्न ..

कधी कधी अदिती,जगताना कुणी आपलं वाटतं
कधी कधी अदिती,तो गेल्यावर एक ते स्वप्न वाटतं
अशात कुणी कसे रोखावे आसवांचे झोके
अन कसे कुणी म्हणावे , Everythings gonna be ok ..

कधी कधी वाटतं, जगण्यात नाही उरली काहीच मजा
कधी कधी वाटतं, दिवसातला प्रत्येक क्षण एक सजा
अशा हदयात कसे पडावे हास्याचे ठोके
अन कसे कुणी म्हणावे , Everythings gonna be ok ..

करतात बघ तुजवर किती प्रेम सगळे
रडतो आम्हीही जर तुझे आसू वाहिले
गाणं येत नाही तरी आम्ही गाऊन पाहिले
अदिती , मानलं जग कधी अंधारलेलं वाटतं
पण रात्रीनंतरच नाही का हे आभाळ उजाडतं

कधी कधी अदिती,जगताना कुणी आपलं वाटतं
कधी कधी अदिती,तो गेल्यावर एक ते स्वप्न वाटतं
अदिती , हस ना हस ना हस ना हस ना हस ना तू अता
नाही तर बन ना थोडी थोडी थोडी थोडी थोडीश्शी स्मिता

तू खुश आहेस तर बघ जग सुंदर दिसतं
सूर्य ढगातून येउन जगात जगणं पसरवतो
ऐक बेभान वारा तुला येउन काय सांगतो
की अदिती, दूर गेलेले परत एकदा भेटतात
अदिती तू बघ , ही फ़ुलं नक्की परत फ़ुलतात

कधी कधी अदिती,जगताना कुणी आपलं वाटतं
कधी कधी अदिती,तो गेल्यावर एक ते स्वप्न वाटतं
अदिती , हस ना हस ना हस ना हस ना हस ना तू अता
नाही तर बन ना थोडी थोडी थोडी थोडी थोडीश्शी स्मिता

सांजकविता - ३

आज सांज झुरते आहे
एकलीच सरते आहे
रितं रितं आकाश,पण..
मनात ती उरते आहे

क्षितिजाचे रक्तिम कुंकू
तिचं मळवटच जणू
नवरंगी स्वप्नं लेवते
मुक्तछंदी सांजच जणू

पापण्यांत स्वप्नलाटा
कड किंचित ओलावते
आकाशाला पुसून डोळे
मन अलगद सैलावते ... [:)]

पण एकदा रडायचंय.. - in reply to kavyanjali thread

असं वाटतं तुझ्या कुशीत शिरून
मनमोकळं रडावं , पाझरावं..
हुंदक्यांचा ढग घेऊन यावं अन
तु्झ्या ओटीत पूर्ण रितं व्हावं..

पण तुझी जमीन दिसली की
माझं आभाळ बरसतच नाही ..
मनात तुझं हसू झिरपतं
माझंही स्मित आवरतच नाही ...

पण एकदा रडायचंय..
तुझा हात केसात फ़िरवून घ्यायचाय
नंतर कधी आलंच रडू तर
आसवं थोपवण्याचा धीर घ्यायचाय ...

निःशब्द मी तुझ्याकाठी

शब्द माझे तुझ्यासाठी
निःशब्द मी तुझ्याकाठी

किनारा शोधायचाय
कुणाचा ते माहित नाही
एक जमीन दृष्टिपथात
बहुधा ती शापित नाही
तेवढंच , तेवढंच
एक सांत्वन मनासाठी ...

स्वप्नं शेवटी काचेचीच
एखाद दुसरं तुटायचंच
तुझं माझं काय त्यात
नुकसान थोडं व्हायचंच
विसरावं अन हसावं
हा न तो, स्वतःचसाठी ..

कडू गोड , खारट तुरट
शब्द असेही तसेही ..
सगळे तुझ्याचसाठी
लिहिलेत तुझ्याच
आयुष्याच्या चवीसाठी..
लिहिलेत फ़क्त , कारण
निःशब्द मी तुझ्याकाठी ..

स्वप्नांशी बोलणारी तू.. - raahoolda's thread...

स्वप्नांशी बोलणारी तू..
स्वप्नांत बावरणारी तू
स्वप्नं माळणारी तू
स्वप्नं सावरणारी तू

स्वप्नं पालवणारी तू
स्वप्नं भासवणारी तू
स्वप्नं जागवणारी तू
स्वप्नं आवरणारीही तू

स्वप्नं जुळवणारा मी
स्वप्नं सांधणारा मी
स्वप्नापार गेलो की
स्वप्नं तोडणारा मी


#2


स्वप्नांच्या पारंब्या
खुप ताणू नयेत
झोका घ्यावा पण
हात सोडू नयेत

दिलाच तर द्यावा
आधार मनापासून
ओठातून नको, दे
श्वासांच्या मुळापासून

उंच उडत गेल्यावर
दम लागायला नको
हसत सुरु जो प्रवास
स्मित थकायला नको

स्वप्नांची परिक्षा दे
पेपर पूर्ण सोडवायला
तयारीच नसेल त्याची
शून्य नको मिरवायला


#3

मनाच्या आकाशी
स्वप्नांचं चांदणं
एखादीच अवस
परत अथांग
निळसर नांदणं..

उगवेल अजुनी
नवा एक तारा
मोहवेल तुज
हसशील तू ही
काढून टाकशील
पापणीतला हा
बेचव कचरा ..


#4

रात्र आली , रात्र गेली
स्वप्नं मात्र खोळंबली
ह्या कप्प्यात, त्या कोपर्‍यात
मनाच्या भन्नाट पसार्‍यात
सगळीकडे जाऊन दडली
अन माझीच खोडी काढली..
हाकलून दिलं सगळ्यांना
तरी परत आली ...
आता मात्र कोंडून टाकली..
बंद बंद .. बस्स..


आज ती खोली उघडली
डोळे विस्फ़ारून बघत
परत येऊन बिलगली ..
स्वप्नंच होती .. बहुतेक ...

सांजकविता - २

एक शांत संध्याकाळ
कणखर किनाऱ्याचा
अवचित तो प्रवाळ ..

सूर्यबिंब रक्ताळलेलं
उगा त्यात भासतं
दुःख साकळलेलं

बेभान लाटा बेफ़ाम
स्थिर उभा मी इथे
शरीर धडधडीत, पण
पोखरलं फ़क्त मन इथे ..

जगाल कसं..

जगाल कसं , जगाल कसं
जगाला धरून हाणाल असं
ऎकावं तर एकूण एकाचं
करावं, पहातच रहाल असं
जगाल कसं..

एका पाठोपाठ एक परिक्षा
एखादं बक्षीस, अनंत शिक्षा
सगळे वार झेलूनही उभे रहा
मारेकऱ्याला लाजवाल असं
जगाल कसं ...

धडपडलात कधी,सावरून घ्या
वाट कुणाची? स्वतः आवरून घ्या
एकटेच व्हा भक्कम खंबीर
दुसऱ्याना आधार व्हाल असं
जगाल कसं ...

माणसं जोडत चला वाटेने
मग वाट कधी चुकणार नाही
इंधन पुरेपूर असू द्या प्रेमाचं
शेवटपर्यंत सोबत रहाल असं
जगाल कसं ...

माज नको उगा कशाचा
अभिमान जरूर सत्याचा
थोडेसे नम्र असावे नक्कीच
पुढला आदराने नमेल असं
जगाल कसं ...

हारजीत चालूच असते इथे
गाडी जिंकूनच थांबते इथे
कारणं नकोत अभिजितला
निघा आता,युद्धाला जाल असं..

जगाल कसं , जगाल कसं
जगाला धरून हाणाल असं.......

सांजकविता - १

आज तू आलीस
सहज आत शिरलीस
'हाय' केलंस हसरं
खळखळतं जिवंत असं..
काय गप्पा रंगल्या
कुठल्याशा विषयात दंगल्या..
मग एकदम कुठुन तरी
सांजझुळुका किणकिणल्या..

"आता येते" म्हणलीस
तुला बाय करण्यात
तुझ्या वळत्या नजरेत
श्वास अडकून गेला..
अन मुठीत अडकलेला
काळ सुटून गेला ..

तुझा हट्ट

तू मला मा्गावं काहीतरी
मी जिवाचं मग रान करावं
हौस पुरी झाली एकदा की
तू खुदकन गोडसं हसावं

परत तुझा नवीन हट्ट
मी तो अलगद पुरवण्याचा
स्मितभर हसतो अता मी
उगा प्रयत्न करतो नभांतून
शेवटचा टाटा करण्याचा...

इक रिश्ता

कुछ ऐसा इक रिश्ता उनसे जोडना चाहता हूं
हल्की दरार भी न हो , ऎसा जुडना चाहता हूं

ओंस की बूंदे आंखों मे छाई है थोडी थोडी
कुछ नमी उन सांसों मे भी पिरोना चाहता हूं

उन्हें भुलाने की बहुत कोशिश की इन दिनों
कैसे वो समझ जाते है मै उन्हे बुलाना चाहता हूं

मेरे समंदर को किनारों की कमी न थी कभी
उस एक को ही क्यूं बार बार टकराना चाहता हूं

आसमां मे उडने का शौक मुझे बहुत ज्यादा है
मेरी जमीं के आशिकों को क्यूं छोडना चाहता हूं

उन्हें कहने की कुछ हिम्मत नही होती अब भी
उनके हसने में सांवरे अल्फ़ाज ढूंढना चाहता हूं

सुन ले ऎ जिंदगी

सुन ले ऎ जिंदगी, तू मुझे यूंही डरा नही सकती
आखिर तक खेलूंगा मै, ऎसे ही हरा नही सकती

ख्वाब ही ख्वाब चुने थे मैने इस पूरी राह भर
पूरे किए बिना तू मुझे मुझसे चुरा नही सकती

तुझसे मिठेसे मरासिम कभी न जुड सके
तिखी यारी निभाके तू यूं मुस्कुरा नही सकती

कहने दे मुझे जो भी दिल मे छुपा रखा है
बिन कुछ बोले तू मुझे झूठा ठहरा नही सकती

लिखता रहूंगा आखरी सांस रहेगी जब तक
घुटके जीने का जुर्म तू मुझसे करा नही सकती

In response to deepa's poem ...

इस घर को सजाऊं किस किस तरह
अपनासा लगने लगे, फ़िर जा सको तो जाइयेगा

हवाओं का रुख यूं ना मोड सकोगे तुम
मेरे साथ जरा बहो, फ़िर जा सको तो जाइयेगा

साहिल पे लहरे भी है , ढलता सूरज भी
मुझमे पैर भिगो लो, फ़िर जा सको तो जाइयेगा

तुम्हारी मेरी डगर शायद अलग अलग हो
किसी मोड पे मिलेंगे, फ़िर जा सको तो जाइयेगा

अल्फ़ाजों के खेल मुझको शायद नही आते
आखों से रोक लू, फ़िर जा सको तो जाइयेगा

मंद जळती लेखणी

स्वप्नं, स्वप्नं राहिलेली बरी
नाहीतर डोळ्यांना बोचतात
पापण्यातच दडलेली बरी
नाहीतर आसवांतून तरळतात

आकाशात उडू नये म्हणे उंच
कधी एकदम पडायला होतं
हसत रहावं म्हणे खुप खुप
कधी एकदम रडायला होतं

प्रेम करून पहावं नक्कीच
ते जाताना किंमत कळते
एकटं राहून पहावं नक्कीच
जीवलगांची किंमत कळते

कितीही काहीही वाटलं तरी
फ़ार असं लिहू नये म्हणतात
मंद मंद जळत रहाते लेखणी
लोकं वा वा करून सटकतात

कोहरा

जिंदगी मे दांव पर लगे, रोज नये मोहरे हैं
कभी खुला आसमां, कभी हर तरफ़ कोहरें हैं

खुशी मिली थी , उसके साथ चल न सका
इतनी पास थी , हाथ पकड चल न सका
अब बस गुमनाम साहिल पे टकराती लहरें हैं
..

आईना देखकर पूछा , क्या यहीं हूं मै
बस यही सोचता रहा , क्या सही हूं मै
आनेवाले सभी लम्होंके, अजनबी से चेहरे हैं
..

थोडा सयाना, थोडा दिवाना , बच्चे सा दिल
थोडा बेगाना, थोडा झूठा, थोडा सच्चे सा दिल
कोई गलती ना करे , इसलिए लगाए थोडे पहरें है
...

कुछ घंटे ...

कुछ घंटे हुए है तुम्हारी आवाज सुने
क्यूं लगता है सदियां गुजर गई
जीने के लिए आज राशन न मिला
नब्ज जाने कहां आके ठहर गई

यूं लगता है तुम साथ साथ ही हो
रुठे हो , अभी हसोगे , थोडी बात भी हो
पर .. पर..
रतजगे से ख्वाब झटक दिए सब
हंसती हूई यादोंसे आंख भर गई
कुछ घंटे ...

इतना दूर न रहो के कुछ बात न हो
यहां तुम न रहो तो ये कायनात न हो
पर .. पर..
सुबह सुबह शायद तुम मिलो
ख्वाब पलकों मे ये रात भर गई
कुछ घंटे ...

खुबसुरत चोरी

नकाब उठाईये, जरा पर्दे गिराईये
हसरत है जो आंखोमे, जुबां पे लाईये ..

न होगा हमसे वफ़ा का झूठा सलाम
लौटके जब न हो जाना , तब ही आईये ...

तमन्ना है तुम्हे छुपा के रखु कही
खुद ही आकर इन पलकोंको सजाईये...

दुनियाकी क्यू बिनवजह फ़िक्र है तुम्हे
ये खुबसुरत चोरी सामने से कर जाईये ..

--- अभिजित ...

आज कल ख्वाब भी नये है

आज कल ख्वाब भी नये है
किसी ने अभी अभी बोये है
क्यू जगा रहे हो हमे यारों
कुछ चंद पल ही तो सोये है

पलकोंके आसपास कहीं
एक जगह वो खास कहीं
वहीं छुपे कुछ हमसाये है....
आज कल...

आकाश जितना ऊंचा ख्वाब
जमींसे है उम्दा सिंचा ख्वाब
खुशी से बादल भी रोये है...
आज कल...

धुंधला सा कोहरा हल्का सा
बूंद बूंद सपना छल्का सा
रोज इसी मोड पे खोए है...
आज कल...


--- अभिजित गलगलीकर ..... ४-६-०८ .....

आपकी यादें

चलता रहता हूं इस साहिल पे
आपकी यादें लहरें बनकर मिलती है
देखता रहता हूं उस फ़लक को
जहां आप चांदनी बनकर मिलती है

यादें तो बन चुकी है साया मेरा
धीरे से पिछे पिछे चलती है
मुडके देखूं तो कोई नही रहता
यूंही मुझे तरसाती रहती है

इस गीली सी रेत पर मै खडा
पांव के निचे से वो सरकती हुई
विश्वास है मेरे ही बनोगे तुम
फ़िर भी लगता है जाँ छुटती हुई ..

सुरमई साद..

सुरमई साद , नवीन क्षणांची
कोवळी उब, उगवत्या किरणांची

मुक्त रंग उधळत दिवस उमलला
चिंब भिजत नखशिखांत सजला
मंगल वर्षा होतेय स्वप्नसुमनांची
सुरमई ...

सावळी सांज लाजत सावरत येते
अवखळ अल्लड,धुंद बावरत येते
ऎकवते आठवण निर्मळ कवनांची
सुरमई ...

हळवी रात्र जागवी अलवार स्वप्नं
पळभर न चैन, उधळी स्मृतीरत्नं
सांगते गोष्ट दोन हळूवार मनांची
सुरमई ...

निःशब्द कविता

कोवळी, मनसोवळी तू
अलवार सोनसळी तू

करवंदी , जास्वंदी तू
सुवासिक मृद्गंधी तू

सावनी , अस्मानी तू
सौंदर्य आरस्पानी तू

आशा , अभिलाषा तू
स्वप्नांची परिभाषा तू

माझी निःशब्द कविता तू
ओतप्रोत भाव-सरिता तू

-- अभिजित ... १३-५-०८ ..

तस्वीर बनाता हूं - विडंबन

एक अजून विडंबन घेऊन हजर बघा .... ...

तस्वीर बनाता हू .. तस्वीर नही बनती .. इक ख्वाबसा देखा है .. ताबीर नही बनती ... तलत मेहमूदचं दैवी गाणं ऍक्चुअली .. त्याची माफ़ी अगोदर... त्याचा स्वभाव थोडा तापट होता म्हणे .. हे खालचं वाचून मला एखाद्या तस्वीरमधे बांधून नदीत फ़ेकलं असतं त्यानी .. ...

असो आपल्यामधे बऱ्याच जणांना शाळेमधे चित्रकला हा अत्यंत गनिमी विषय छळून गेला असेल ... माझी आणि तुमचीही.. ही कहाणी समजा ... ...


दिनभर बनाता हूं तस्वीर नही बनती
छास कभी एकदम पनीर नही बनती

बेदर्द कॅनव्हास का इतना सा है अफ़साना
गाय लगे भैंस , खुदको मैने न पहचाना
इसे और बिगाडने की तदबीर नही बनती

व्हाईटनर लेके मेरी दुनिया मे चले आओ
रोते हुए चित्रों को फ़िरसे थोडा हसा जाओ
मुझसे तो अब ये हालत देखी नही बनती

दिनभर बनाता हूं तस्वीर नही बनती
छास कभी एकदम पनीर नही बनती .....


-- अभिजित रेघोट्यामारे ... ( दिनांक < सद्य वेळ )

तब बात बनी...

ख्वाबों की सब्जी, तमन्नाओं की चटनी
सच्चाई का तडका लगा, तब बात बनी

ये पल मे खुश रहो, आनेवालेका क्या पता
गम को लाथ मारो, जानेवालेकी क्या खता
रोते रोते फ़ट से हस दिया ,तब बात बनी

इस दिल ने बडा तरसाया, अब क्या कहूं
रुलाया हसाया बहकाया , सब क्या कहूं
खुल्ला आजाद छोड दिया, तब बात बनी

आज कल यूंही चांद का ख्वाब देखता हूं
वो तो सिर्फ़ हसता है, मै भी हस देता हूं
अब सब, रब पे छोड दिया, तब बात बनी


--- अभिजित गलगलीकर .... ११ - ५ - २००८

अशीच ती .. तशीच ती ..

असेल कधी नसेल कधी
सर्वत्र मला भासेल कधी

उगीच भांडून रुसेल कधी
अल्लड कळीगत हसेल कधी

सहज गप्पा रंगवेल कधी
नकळत अबोला खुलवेल कधी

चालेल कधी नाचेल कधी
चिंब मनात सचैल कधी

मावळत्या मलूल क्षणावर
चांदणी होऊन उगवेल कधी

बनेल कधी खोडेल कधी
स्वप्नांमधे उंच उडेल कधी

चौकटीमधे न मावेल कधी
पाशमुक्तही न राहवेल कधी

अशीच ती , तशीच ती
काही म्हणा खाशीच ती
अगदी बेछूट सुरेल ती
काय जाणे माझी होईल कधी........ ...


---- अभिजित ......... ७-५-२००८

अनिमिष आस...

मनाला जगायची अनिमिष आस असू दे
या घरात तुझीच देखणी आरास असू दे

तूच मनमंदिरातले चित्पावन निरांजन
या ज्योतीस कधी न लागो कणभर लांछन
शांत तेवणारा,कोवळासा एक श्वास असू दे
...

आयुष्य अजुन काय,तुझेच सुरमयी गीत
प्रत्येक समेवर सुस्वर नांदते अपुली प्रीत
तुजसवे नाचता मंजुळ पदन्यास असू दे
...

शब्दाशब्दातून साकरायचंय मूर्त तुला
अर्थाअर्थातून समजायचंय सार्थ तुला
माझ्या हर कवितेला तुझाच प्रास असू दे
...


--अभिजित -- ४-५-०८

जपानी कविता ..

हे हे .. नाव वाचून गंडलात ना ... अहो काय झालं की २ महिने टोकियो ला राहण्याची संधी मिळाली ... आणि बरंच सांगून झालं इकडून तिकडून की जपान वर लिहा लिहा .... आळशीपणात ते ढकललं पुढे पुढे ..पण आता आम्हालाच इकडून ढकलून देण्याचा कट रचला जातोय .. त्याना यश मिळायच्या आधी लिहून घ्यावं म्हंटलं ... ... चला तर मग थोडं 'गुण'गान करावं.... जास्त टवाळक्या करू नयेत म्हणे कुणाच्या .. त्यात हे तर आमचे अन्नदाता ... (आम्ही अजूनही भारतीय जेवणच घेतो .. बरेच प्रयत्न झाले आम्हाला जपानीझ खाऊ घालण्याचे .. पण आमच्या(की त्यांच्या) अरसिक चवीमुळे आम्ही ते शिताफ़ीने परतवून लावले .. )

असो . खुप विषयांतर झालं .. चला मग जय निहोन ... हे जपानचे दुसरे नाव .. लाडके म्हणा लागल्यास.. याचा अर्थ म्हणजे उगवता सूर्य .. जपानला उगवत्या सूर्याचा देश म्हणतातच ना .. ..

हे काही शब्द जपानच्या झुंजार वृत्तीला अर्पण ...


देशाविषयी कुठल्या ,काय बरं मी लिहावे
नतमस्त्तक होऊन,आईस या मी पूजावे

थकतील निहोनप्रती तुमच्या बहू कल्पना
अशी नितांत मेहनत अन प्रखर देशभावना

आदर औचित्य वाखाणण्यासारखे इथले
नम्रपण आगळे जाणण्यासारखे इथले

उगवत्या सुर्यासम लढाऊ मनोवृत्ती
मध्यान्हासम चौकस चिकित्सक वृत्ती
संध्येसारखी गोरी नटमोगरी वेशवृत्ती
निशेसारखी सहज चंचल खिलाडूवृत्ती

नेत्रदीपक तंत्रज्ञान सहज सजवती
रुसुबाई निसर्गाला लीलया मनवती

थोडं रोबोटसारखे अतिसुरळीत जीवन
पण यातच दडलंय त्यांच यशसंजीवन

देशाविषयी या अजून काय बरं मी लिहावे
इथल्या वास्तव्याचे हे सुंदर क्षण रोज वेचावे

-- अभिजित - १-५-२००८ ..

एक सवय लागलीय मला..

एक सवय लागलीय मला..
तुझ्या असण्याची , तरी नसण्याची
तुझ्या बोलण्याची , तुझ्या हसण्याची
एक सवय लागलीय मला...

लिहायचं म्हणून लिहत नाहीये
रुपकं उगाचच चुरगाळत नाहीये
तुला परत परत आठवायची
नकळत त्या ओघात लिहण्याची
एक सवय लागलीय मला...

माहित्ये तू मला वेडा म्हणशील
खुळा नाद चला सोडा म्हणशील
पण ह्या अनामिक नादिष्टपणाची
त्या जादूई स्वरांमधे वाहण्याची
एक सवय लागलीय मला...

असेल कितीक मधे तो दुरावा
हाच उलट सांधणारा एक दुवा
असेच हवे तसे अर्थ काढण्याची
कळूनही सगळे, न उमजण्याची
एक सवय लागलीय मला...

सफ़र ..

इन सुनसान गलियों मे न जाने क्या अपनासा है
शायद इन मे छुपा कोई धुंधला एक सपनासा है

सांवलीसी मुरत कॊई,आस पास कही
सायें सी लिपटी,सीने के आस पास कही
ये ख्वाब इस शाम मे भी,एक आहना सा है
(आहना -> सुरज की पहली किरणें)

एक वो रंगीन तितली कही उडती दिख गई
छुईमुई यादें , छन से हसकर झलक गई
ये सन्नाटा भी अब लगे, एक हसीं तरानासा है

हर वक्त क्यू उनकी याद गुनगुनाती रहती है
अभी से फ़िर मिलनेकी झंकार सुनाती रहती है
बडा बेसब्र ये सफ़र भी,बेगाना,इक दिवानासा है

अजुन काय व्याकरण मागू..

समईभर घर
मायेचं साजूक तेल
उत्फ़ुल्ल मनांच्या वाती
अजुन किती प्रकाश मागू...

अनमोल तिचे बोल
काळापार तो काळ
नादमयी तिचा श्वास
अजून कुठलं गाणं मागू...

चार वाक्यांची कविता
प्रोत्साहनाचे अलंकार
कौतुकाची रुपकं
शिकवणुकीची यमकं
खट्याळवृत्ती उत्तरं
अन ह्या निर्मळ प्रेमामुळे
शोभणारी शब्दलक्तरं
अजुन काय व्याकरण मागू...

-- अभिजित -- २५ - ४ - ०८

थोडी तुलाही, थोडी मलाही

आठवणींची ओलेती सय
थोडी तुलाही, थोडी मलाही
अलवार स्वप्नांची सवय
थोडी तुलाही, थोडी मलाही

कालच्या बोलण्याची आच, ओली अजून
पुढच्या फ़ोनची साद , कोवळी अजून
ऎकवून जाते, स्मितभर
थोडी तुलाही, थोडी मलाही

मनाच्या गुदगुल्या क्षणभर सुखवती
उगा बेचैन होऊन, स्वप्नं जागवती
छळती नुसतं रात्रभर
थोडं तुलाही, थोडं मलाही

सगळीकडे कुजबुज आपल्या दोघांची
आता वाट मुक्त भिजवणाऱ्या मेघांची
परत भेटीची आतुरता
थोडी तुलाही, थोडी मलाही .. ..

-- अभिजित ... २१-४-२००८

शब्दथेंब..

दोन चार शब्दथेंब
थोडे ओले थोडे उबदार
थोडे कोवळे थोडे कसदार
थोडे गोड थोडेस्से आंबट
थोडे रावजी थोडे बहंभट
थोडे निळे थोडे हिरवे
थोडे गरूड थोडे पारवे
थोडे लहरी थोडे छंदी
थोडे वृत्तीय थोडे स्वच्छंदी
असे तसे ,कसेही असोत
भिजवतील तुम्हांस चिंब चिंब
चेहऱ्यावर उगवेल
सोनेरी चंदेरी अलवार स्मितबिंब
.. ..

धुंधलीसी ख्वाहिश ...

चाँद जलता रहा, हम जागते रहे
धुंधलीसी ख्वाहिश को निहारते रहे

जब से तुम्हे पलकोंमे छुपाया है
आँखो मे कभी ख्वाब, कभी धुआँ है
सांवलेसे आईनेमे खुद को ढुंढते रहे
...

जब प्यार मिला उसे ना समझ सके
एक खोटे चाँदसा भी ना सज सके
फ़टी जेब मे ख्वाबों के सिक्के टटोलते रहे
...

धुआँ धुआँ सा चारो तरफ़
नम नम सा हर एक हर्फ़
जाने क्यू ऐसेही गम सहलाते रहे
...

चाँद जलता रहा, हम भी जलते गये
धुंधलीसी उस ख्वाहिश मे धुंधलाते गये

नववर्षाच्या आभाळभर शुभेच्छा !!!!

नवं नवं वर्ष
उमलता हर्ष
चंदेरी स्वप्नांचा होऊ दे
सोनेरी उत्कर्ष

जवळच आहे आकाश
चल हात लावून येऊ
अवघ्या या जगाला
पाउलभर करून येऊ

ढीगभर असोत चिंता
घाल त्याना चुलीत
हर सकाळ या वर्षी
साजरी करू अस्खलीत

नववर्षाच्या आभाळभर शुभेच्छा !!!! ... :-)


--- अभिजित गलगलीकर -- ६-४-२००८

मी .. Recycled ...

एक ना दोन ..
भाराभार चिंध्या
मनाच्या..अस्तित्वाच्या
त्या बेचव शुचित्वाच्या...

संपलं का सगळं
मेलं पुर्ण की तगलं..

काही असो ..
मला तरी नवीन जन्म मिळणार
रिसायकल झालोय अख्खा मी
तनाने मनाने
सगळ्या परिमाणाने
नव्याने जुन्याने
नवनीत तळ्यासारखा
खुलल्या गळ्यासारखा....

फ़ाटकी झोळी ..

स्वप्नांचं गाठोडं मनात काय घेउन बसलात
फ़ाटक्या झोळीत सोनं काय घेउन बसलात

आशेच्या लांब पारंब्या स्वप्नांच्या झाडाला
अनंत तृष्णेचा शाप ह्या गोजिऱ्या वडाला
अधांतरी झोक्यांचा छंद काय घेउन बसलात
फ़ाटक्या झोळीत..

मनाच्या लाटांचं प्रतिबिंब पूर्ण आरसाभर
स्वप्नांची वाळू उरते किनाऱ्यावर पसाभर
सोडून जाण्याऱ्या हातांचं काय घेउन बसलात
फ़ाटक्या झोळीत..

हरवल्या क्षणाचा लोभ मोठा ह्या जीवाला
हरवतो परत परत मुद्दाम त्या क्षणाला
जुन्याच घरात काय असे दडुन बसलात
फ़ाटक्या झोळीत..

-- अभिजित गलगलीकर ..

-- २--४-२००८

काश ..

काश मै उनसे कुछ कभी कह सकू
उनके रास्ते के साथ साथ
इक सयानी झील सा बह सकू
काश ..

रस्तों पर हाथ पकडे चलते रहे
पहचानी राह बनके मिलते रहे
काश मै हमारी एक मंजिल बना सकू
काश ..

सारी सारी रात मै जागता रहू
निंदिया से लुकाछिपी खेलता रहू
काश ये ख्वाब तुमसे कभी बांट सकू
काश ..

दिल से काफ़ी करीब है कुछ रिश्तें
कभी दोस्त,कभी रकीब है कुछ रिश्तें
काश एक दिलकश यारी तुमसे निभा सकू
काश ....

प्रेम म्हणजे नेमकं काय बरं असतं......

प्रेम म्हणजे नेमकं काय बरं असतं
थोडंसं हळवं ,थोडंसं बावरं असतं

प्रेम म्हणजे चंचल काजळ नव्हे
पापण्यांत दडवलेला सोनुला थेंब असतं
दोन तरल मनांतनं साकारलेलं
एकमेकांच्या डोळ्यातलं प्रतिबिंब असतं

प्रेम म्हणजे आठवणींचे गर्द रान
नकळत सुटावं असं अवचित भान
अंतर्मनाची जणु सुरेल ती तान
अवखळ चांदणं मनातलं ते गोरंपान

प्रेम म्हणजे फ़क्त कविकल्पना नसतं
चारोळीत मावेल अशी वल्गना नसतं
मी तरी अजुन काय काय सांगू
कल्पनातीत, शब्दातीत, विलक्षणा असतं

-- अभिजित गलगलीकर (१८-३-२००८)

प्रेम...

प्रेम नितळ करायचे
प्रेम निश्चल करायचे
सर्वव्यापी प्रेम करायचे
अखंडित त्या प्रेमाला व्यापायचे

प्रेम शाश्वत करायचे
प्रेम सारस्वत करायचे
अपार सुंदर प्रेम करायचे
भव्य मंदिर प्रेमाचे स्थापायचे

प्रेमावर प्रेम करायचे
ह्या मनावर प्रेम करायचे
त्याच्या उगमावर प्रेम करायचे
मिलनरुपी अस्तावर प्रेम करायचे

प्रेम तिच्यावर करायचे
तिच्या कणांकणांवर करायचे
आयुष्याच्या कणाकणांनी करायचे

काय आज झाले ...

काय आज झाले , मन मनात नाही
काय हे उमगले , मी या तनात नाही

भाग्य हे असे , माझे ते न कधी
जीवन हे असे , त्याचा मी न कधी
सगळ्यांचा मी आहे , माझं कुणी नाही
आनंद एवढाच ,कुणाच्या मी दुःखात नाही
काय आज झाले ...

जगत राहण्याची सवय फ़ार जुनी
हसत राहण्याची सवय फ़ार जुनी
अश्रू आमचे एवढे अनमोल नाही हो
म्हणुनच कधी हा श्वास हुंदक्यात नाही
काय आज झाले ...

उगा का मी हे लिहत बसावे
उगा आठवणी आळवत बसावे
ख्ररं तर मस्त गोड गोड लिहत रहावे
या कवितेला कसला काही रीत-भात नाही
काय आज झाले , मन मनात नाही ....


मलाच माहीत नाही मी ही कविता का लिहिलीय .. ... बघा कशी वाटते ...

आवारगी...

आवारगी, शहर में इस कदर जमी रहें
विरानियाँ छुपके इस दिल में थमी रहें

यूँ ही महफ़िलों का दौर चले,दिन-ब-दिन
कोई फ़िसली आह, इस शोर मे अनसुनी रहें

दाँव-ए-मरासिम पे लगाते फ़िरे इस दिल को
जिंदगी अपने इस अलबेले शौक पे बनी रहें

खुशियों का ,ये दिल तो ,मायका हो जैसे
अपनी अपनी फ़ुरसत से वो आती जाती रहें

इतना गुस्सा न कर जमाने पे , अभिजित
किसी ना किसी से तो, जमाने की बेरुखी रहे

--- अभिजित -- (२०-२-२००८)

अवसेच्या रात्रीचं गुपित ..

चैतलीच्या अमावस्येच्या रात्रीवरील कवितेला लिहिलेलं हे उत्तर .. ..

घुसमटते रात्र दर अवसेला
आपल्या प्रियकराच्या शोधात
कावरीबावरी फ़िरते
ताऱ्यांची दारं ठोठावते
कुठेच नाही हे पाहून
रडू फ़ुटते तिला
जणु तिच्या आसवांनी
आकाश चक्क धुतल्या जाते
लख्ख दिसते, चांदणं लेवते
रात्र अजुनच हिरमुसते
ताऱ्यांना खुडुन बघते
बघते कुठे दिसतो का
चंद्रही देव जाणे कुठे गेलाय
की पंधरा दिवस काम करुन
थकुन, चंदेरी दुलईत झोपलाय
तसंच असावं बहुतेक
निशाबाईंनाही ते कळतं बहुतेक
शोधते मग ती पडद्याआड
अन अन ..
शेवटी त्या दुलईत तो सापडतो
चंद्रही लगेच तिला कुशीत ओढतो
खुदकन हसुन तिही बिलगते
अन चमकन दुलईआड दडते
बहुतेक ह्यालाच आपण
तारा तुटणं म्हणत असु.. नाही का ? .

untitled ...

आयुष्य म्हणजे process आहे
हळुहळु evolve होत जाणारी
हजारो सोपे, कठीण, कडू, गोड क्षण
सहज dissolve करुन घेणारी
सुख दुःखांचं काय
त्यांचे आपले Tangential मार्ग
मनवर्तुळाच्या Diameter च्या
दोन टोकांवरचे , अगदी दुरचे
त्यांचं पटणार नाही
मन मात्र सुटणार नाही
ते आपलं अडकुन बसतं
त्याच परिघात, गोल फ़ेऱ्यात ..

माझी होशील का ? .. Valentine SPCL ! :)

बस एकदा हो म्हणून, मज तू वरशील का
आज माझी , फ़क्त माझीच , सखये होशील का

चंद्र,सूर्य,ताऱ्यांवर नसेल माझं वर्चस्व
बाकी काही माग तू,आणेन विकून सर्वस्व
या गोड व्यवहारात माझं हृदय मागशील का

म्हणतात लोकं ,प्रेम आंधळं असतं
खरं तर ते जग या जगावेगळं असतं
माझ्या डोळ्यातून हे स्वप्नाळू जग पाहशील का

भरल्या घरात मनाची सुनी ओसरी
खुदकन हसवतात तुझी स्वप्नं बावरी
इवल्याशा या आभाळभर जागेत राहशील का

हे रेशमी केस,गालावरची अवखळ खळी
मुग्ध बडबडती जिवणी,वेड लावते मुळी
या रुपचंद्राने माझं आकाश पूर्ण करशील का

काहीही लिहतोय मी , जे सुचतंय ते
शब्द आता रागवलेत , त्यांना बोचतंय ते
शब्दांना माझ्या हसवण्यासाठी येशील का

-- अभिजित -- १४-२-२००८

कुछ चंद अल्फ़ाज..

खुदकेही खून से सजे ये अल्फ़ाज है
बडा बावरा सा इनका मिजाज है

गाए खुशियों के गीत
गझल जैसी वो प्रीत
गुलशन हमारा आशियाना था
जश्न का रोज नया बहाना था
अब जाने कहा गुम हुआ, ये साज है
खुदकेही खून से...

महफ़िलों की, शान थे हम
कई दिलो की, जान थे हम
भीड मे भी पहचाने जाते थे
बडे दूर से दिवाने आते थे
अब दिखाई देता, भिखारन सा अंदाज है
खुदकेही खून से...

तू ही थी दिल की जूस्तजू
हर ख्वाब मे बसी आरजू
सपनो का रोज नया दौर चला था
दुख कब का, पिछे छोड चला था
लौटा फ़िरसे सरपे, वो कबाडी ताज है
खुदकेही खून से...

न जाने कब रब रूठा
न जाने कब सब छुटा
मंजिलो का मै मुंतजिर रह गया
हर रास्ता मुझे काफ़िर कह गया
खोजता हू तकदिरों का क्या राज है
खुदकेही खून से...

तारे जमीन पर च्या गाण्यांचा अनुवाद - एक प्रयत्न :-)

तारे जमीन पर च्या गाण्यांचा अनुवाद करायचा थोडा प्रयत्न केला .. पण एवढी सुंदर ती कलाकृती आणि त्यातली ती साधी सोपी मधुर हिंदी यांकडे पाहुन मलाच लाज वाटायला लागली .. की आपण हे काय करतोय .. गुलजारांच्या गाण्यांचा अनुवाद जसा भयंकर कठीण जातो तसेच प्रसून जोशींचे आहे .. त्यांच्या सोप्यासरळ गोड भाषेला माझ्याकडे शब्दच नसतात .. तरी प्रयत्न केलेची पाहिजे ... :-D

"मा"

मी तसा कधी सांगत नाही
पण अंधाराला भितो आई मी
मी तसा कधी दाखवत नाही
तुझी काळ्जी करतो आई मी

तुला सगळं माहित आहे ना आई
तुला सगळं माहित आहे ना ..

गर्दीत या ,असं सोडु नको मला
घरीसुद्धा नाही येउ शकेन गं आई
एवढ्या दूर पाठवू नको मला
आठवणसुद्धा नाही येणार गं आई

इतका का मी वाईट आहे गं आई
इतका का वाईट...

जेव्हा कधी बाबा मला
जोरात झोका देतात गं आई
शोधतो तुलाच मी
येउन जवळ घेशील नं आई

त्यांना मी कधी म्हणत नाही
पण बावरून जातो मी आई
चेहऱ्यावर येउ देत नाही
मनात घाबरुन जातो मी आई

तुला सगळं माहित आहे ना आई
तुला सगळं माहित आहे ना ..

डोळेही आता चुप झाले
चुप झाले बोल माझे
काही दुखतही नाही आता
काही जाणवतही नाही आता

तुला सगळं माहित आहे ना आई
तुला सगळं माहित आहे ना ..


"तारे जमीन पर"

बघा ही असती, कोमल , दवबिंदुहुन
पानांच्या कुशीत येती थेट अस्मानातुन

आळोखे देऊन कूस बदलती
नाजूक मोती खुदकन घसरती

हरवू नये हे तारे मातीमधे

सुखद उन थंडीतले, हीच तर असती
येउन अंगणाला , सोनेरी सजवती
अंधार मनाचा पळवून नेती
थंडगार हातांना जीवन देती

हरवू नये हे तारे मातीमधे ...

जशी नयनकुपीत , गेली झोपी , आणि झोपेतल्या गोडश्या स्वप्नी
आणि स्वप्नात भेटे देवदूतच जणू
जशी रंग भरली पिचकारी , जशी फ़ुलपाखरं ती बावरी
जसं निर्मळ , निरागस नातंच जणू
ही तर आशेची किरणे
जणू नवी सकाळ उगवणे
जणु आनंद भरून वाहणे

हरवू नये हे तारे मातीमधे ...


रातराणीच्या अंगावर बघा हे
रोमांच बनुनी उगवले
फ़ुलांच्या सुगंधासम
बागेतुन पळाले
जणू बांगड्यांचे कंगोरे
जणू हसरे फ़ुलांचे चेहरे
जणू बासरी वाजवी
झाडाखाली कुणी रे

ही तर झुळुक वाऱ्याची
घुंगराची छनछन जीवनाची
ही सरगम ह्या निसर्गाची

हरवू नये हे तारे मातीमधे ...

जिंदगी के सफ़र मे...

जिंदगी के सफ़र मे
मंजिल मौत ही सही
आखिर है जल जाना
तब तक ज्योत ही सही

गम से क्या डरना
वो वो तो हमसफ़र है
खुशीया सजानेवाला
बेनाम कलमकार है
जिंदगी के सागर मे
साहिल मौत ही सही
मोतीभर सुख गर मिले
मिले दुख का हौद ही सही ..
जिंदगी के सफ़र मे...

पलभर ना रुके वक्त
उससे ना जीत पाओगे
अपनी राह थामे चलो
हरदम उसे साथ पाओगे
जिंदगी की दौड मे
जीत मौत की सही
चंद सुनहरे मकाम पाओ
अंत मे दश्त ही सही
जिंदगी के सफ़र मे....

करो प्यार जिंदगी से
मौत एक सौत ही सही
मुफ़्त का वक्त खाया बेवक्त
कभी करवाचौथ ही सही

जिंदगी के सफ़र मे...

देस रंगिला रंगिला - अनुवाद

नमस्कार मित्रानो .. तुम्हा सगळ्याना गणतंत्र दिवसाच्या शुभेच्छा!!

'फ़ना' चित्रपटातील प्रसून जोशी लिखित 'देस रंगिला' या गाण्याचा अनुवाद तुमच्या समोर सादर करतोय ... जमल्यास मूळ चालीवर म्हणुन बघा... ...

प्रत्येक पावली इथे धरा बदलते रंग
इथल्या बोली जणु रांगोळीचे सात रंग
हिरव्या पगडीत ऋतु सजले
निळ्या चादरीत आकाश दडले
नदी सोनेरी
हिरवा सागर
गोड हा सजला
देश रंगिला रंगिला
देश माझा रंगिला..

लाल लाल गालांचा सूर्य करतो बघा खोडी
लाजर्‍या शेतांची बावरी पिवळी ही ओढणी
रंगली ओढणी
रंगीत अंगणी
रंग हा उधळला
देश रंगिला रंगिला
देश माझा रंगिला..

अबिर गुलालाचे चेहरे इथे
मस्त अशी ही टोळी
रंग हास्याचे , रंग खुशीचे
नात्यांची जणू होळी
कथांचे रंग
शपथांचे रंग
स्नेहरंग दाटला
देश रंगिला रंगिला
देश माझा रंगिला..

प्रेमाचा रंग इथे गहिरा
चढल्यावर ना उतरे
सच्च्या प्रेमाचा पक्का रंग
पसरे पण ना विखुरे
रंग साजाचा
रंग लाजेचा
सुंदर शर्मिला
देश रंगिला रंगिला
देश माझा रंगिला..

काळ...

हर एक क्षणावर काळाचे राज्य आहे
तुमचं आणि त्याचं नातं अविभाज्य आहे

काळ म्हणा,नियती म्हणा, वा अजुन काही
न थांबता,ठरल्या मार्गाने तो चालत राही
खेळू नका तयासंगे,फ़ारच तो व्रात्य आहे
हर एक क्षणावर...

क्षण सुटला हातून,परत तो येणे नाही
काळाची देण होती ती, परत तो देणे नाही
या खेळात त्याच्या आळशीपणा त्याज्य आहे
हर एक क्षणावर...

प्रसन्न असेल तर ,काळ झरझर सरतो
रागावला तर, तुम्हांस जर्जर करतो
क्षणात राजा , क्षणात भिकारी
क्षणात रया , क्षणात लाचारी
हाक प्रेमळ त्याची , शिवी मात्र अर्वाच्य आहे

हर एक क्षणावर काळाचे राज्य आहे
तुमचं आणि त्याचं नातं अविभाज्य आहे

माझ्या सगळ्या मित्रांसाठी ...

मन की बात न सुन सके वो यार नही
आंखो से बात न पढ सके वो यार नही
चार नज्मे यारी पे जो ना लिख सके
लिखे सैकडो मे खाक , वो शायर नही ...

To all my friends -->

कहते जाउ तो खत्म ना होती बात सा दोस्त
मेरे लिये तो जैसे, पुरे कायनात सा दोस्त

सुस्त पानी को चंचल बनाता,कंकड सा दोस्त
गप्पे लडाता हुआ , गली के नुक्कड सा दोस्त

थमी जिंदगी मे आती मिठी हिचकी सा दोस्त
गम का नशा उतारता किसी साकी सा दोस्त

मुरझाई रुत मे , बरसती धूप सा दोस्त
बिन बोले , बडबडाता हुआ , चूप सा दोस्त

अंधेरी राहो मे संभालता, इक दिये सा दोस्त
जीत की चकाचौंध से बचाता,इक साये सा दोस्त

मस्तीयो के रोज एक नये किस्से सा दोस्त
करीब इतना, परिवार के हिस्से सा दोस्त
गलती हो कोई ,खुब डांटता, भाई सा दोस्त
बेशकिमती ऐसा , पहली कमाई सा दोस्त

कोई ये कैसे बताए - स्वैर अनुवाद

"कोई ये कैसे बताए" ह्या कैफ़ी आझमींच्या सुरेख गाण्याचा मी करुन पाहिलेला एक स्वैर अनुवाद ... तुम्हास आवडेल अशी अपेक्षा..

कुणी कसे सांगावे तो एकटा का आहे
जो आपला होता तो दुसऱ्याचा का आहे

असेच हे जग तर असे हे जग का आहे
असेच जर होते तर असे होते का आहे

एकदा धरेल हात तर,ठेवेन तिचीच आस
तिज ह्रदयात सामावेल माझा हर एक श्वास
इतके जवळ असुनही हा दुरावा का आहे

भग्न या हृदयात राहतंय अजुनही कुणी
उध्वस्त घरात डोकावतंय अजुनही कुणी
आस जी तुटली कधीच , जागवते का आहे

तु आनंदाचं म्हण किंवा दुःखाचं , हे नातं
म्हणतात जन्मापार असतं हे प्रेमाचं नातं
जन्मापार जर हे नातं , तर बदलते का आहे

असंच काहीतरी...

वाटलं यार, आज खरं खरं बोलुया
थोडं हळवं , जरासं बावरं बोलुया

बोचेल स्वतःचच मुळ रुप कुणाला
माणुसपणाचा मुखवटा बाजुला ठेवुया

चला चिक्कार देणग्या देऊ मंदिराना
देवालाही काळा भागीदार बनवुया

यत्र तत्र सर्वत्र मस्त खाऊ रे पैसे
माणुस असुन माणसालाच खाउया

कुणाचं होऊ दे रे गोलंसं वाट्टोळं
चल आपण गोडसं प्रेमगीत आळवुया

इथे फ़ायदा, तिथे मिळण्याची आशा
नको तिथे उगाच कशाला फ़िरकुया

तसेही कुणीच काही करत नाही
नुसतेच एकमेकाना हिप्पोक्रॅट म्हणुया