तमस्तुती

शुभ्र, धवल, निर्मळ, अलांछित, पावन ते अस्तित्व
उज्ज्वल उजेडात दाटले आहे अनिमिष सत्व
पण रात्रिच्या प्रियकराचे जाणले काय कुणी महत्व...

उषःकालाचे ते रक्तिम, पण सोज्वळ रुप
कविजनांस बहु प्रिय,सर्वदा होई त्यास वंदन
पण जन्मदाता काळोख ठरला वैरी
त्या ललाटी कुठे कौतुकाचे ओळभर चंदन

वर्मी लागती तिक्ष्ण नयनबाण
सौंदर्याचे जणु ज्योतिर्मय़ी प्राण
आणिक अचुक करिती शरसंधान
आगंतुक त्या काजळाचे कुणा अवसान

मैलोनमैल असे भटकंती, दिमाखदार गाडीचे काय करावे वर्णन
साधक ते काळे रक्त,संपेपर्यंत कुणा असे त्याची जाण

अंधारखोठडीचे भय कैद्यास,तोच अंधार त्याचा मित्र होता
मनुष्यकरणीच तारक वा मारक, उगा दोष त्याला का देता..


(जसे सुचेल तसे आणखी रचत जाईन)..

ती

ती एक चांदणी, नकळत क्षितिजावर आली, स्वप्नाळु ते आकाश,
अनोळखी झाले तारे
मनाच्या मरुस्थ्लाचे नंदनवन व्हायला एकच कारण पुरे

ती एक प्राजक्ता, अलवार मनात शिरली, धुंद बहरला शिशिर,
निर्माल्याचेही झाले सोने
मनाच्या वहीत जपुन ठेवण्यासारखे पिंपळपान जुने

ती एक श्रावणसर, चिंब रंगवुन गेली, पहिल्या पावसातले इंद्रधनुष्य,
पुर्ण झाले आयुष्याचे कोलाज
आठवणिंच्या रेखिव नक्षिला चढला नवा साज

ती एक ज्योती, मायेची हळुवार नवी उब, अश्रुही मुक्त हसले ,
भावनांना सापडली नवी वाट,
गुलाबी स्वप्नांतुन जागी होतेय आगळी पहाट

तीच माझी अर्चना, निस्सिम,निष्पाप भक्ती
परमेश्वरास एकच साकडे, ते निर्मळ हास्य कायम ठेवण्याची दे मज शक्ती

खऱ्या प्रकाशाचे तेज

वीज आली गावोगावी, जग उजळून निघाले
उदीमधंदा वाढिस लागला,मनुष्यजीवन ढवळून निघाले

खेड्यापाड्यात अधिकरी वर्ग फ़िरे,दाखवित झगमगत्या जिवनाचे स्वप्न
परंतु दारिद्र्यास रोषणाईचे काय कौतुक, पोट भरण्याची आशा जिथे भग्न

अशाच एका वृध्द माऊलिस पटवून सांगत होते साहेब एक
हसतमुखे ती वदली, मान्य आहे साहेब मुद्दा तुमचा प्रत्येक

पण लख्ख प्रकाशात बघायचं काय, प्रश्न पडतो मज एक क्षण
दारिद्र्याचे अलंकार ल्यालेल्या या घरात नसे एकहि सौंदर्यकण

अंधारातच भासे या संसाराची कांती उजळ
कुणास हवे आगंतुक प्रकाशाचे काजळ
यापरि रोजगाराचा फ़क्त एक दिवा साहेब तुम्ही प्रज्वलित करा
जीवन जगण्याची स्वप्नं बघणाऱ्या आम्हाला तोच प्रकाश खरा

प्रकाशाचे मनोगत

काल 'प्रकाश' भेटला होता,
समोर बघुन खिन्न हसला होता.

म्हणाला आजकाल कुणी फ़ारसं विचारत नाही,
सगळ्याना शॉर्टकट हवा, प्रयत्नांना कुणी आचारीत नाही.

विजयाची धुंदी चढली आहे लोकांना, नैतिकतेला कोण जुमानतं
दुसऱ्याना तुडवुन पुढे जातात, माणुसकीला कोण ओळखतं
भ्रष्टाचार, गुन्हेगारी झाली रोजचीच गोष्ट
देशासाठी प्राण देणाऱ्या 'मानवां'चे दैवी विचार आता कोण आठवतं

आता सुंदर वाटणारं हे क्षणभंगुर जग, अहंकाराच्य़ा पायावर किती दिवस टिकेल
कुणितरी मला मनापासुन हाक मारु द्या, अंधारलेल्या या जगाची पुनर्बांधणी मीच सुरु करेल.

चातक

तुझं आगमन ,शुभ्र माझ्या अस्तित्वावर मुक्त रंगांची उधळण!!

कोरा आयुष्याचा कॅनव्हास, कोरं प्रेमाविण मन,
स्निग्ध भावनांचा कुंचला, उमटले गुलाबी क्षण

हर्षित मनातली पहिली नाजुक आठवण,
जन्मभर साजरा करण्यासारखा अलौकिक सण

पहिल्या स्पर्शाची ती सुखद अनामिक जाण
आठवतं तुझ्या माथ्याचं पहिलं अवघ्राण

ह्रुदयिच्या ईश्वराला साक्षी ठेवुन घेतलेला प्रण
उमटू देणार नाही तुझ्यावर दुःखाचा एकही व्रण

परवा नक्की परत येईन म्हणून तुझं जाताना एकदा डोळाभर पाहुन जाणं,
त्या सोमवारच्या पावसाची वाट बघणाऱ्या चातकाला आजन्म उपाशी ठेवुन जाणं.