तमस्तुती

शुभ्र, धवल, निर्मळ, अलांछित, पावन ते अस्तित्व
उज्ज्वल उजेडात दाटले आहे अनिमिष सत्व
पण रात्रिच्या प्रियकराचे जाणले काय कुणी महत्व...

उषःकालाचे ते रक्तिम, पण सोज्वळ रुप
कविजनांस बहु प्रिय,सर्वदा होई त्यास वंदन
पण जन्मदाता काळोख ठरला वैरी
त्या ललाटी कुठे कौतुकाचे ओळभर चंदन

वर्मी लागती तिक्ष्ण नयनबाण
सौंदर्याचे जणु ज्योतिर्मय़ी प्राण
आणिक अचुक करिती शरसंधान
आगंतुक त्या काजळाचे कुणा अवसान

मैलोनमैल असे भटकंती, दिमाखदार गाडीचे काय करावे वर्णन
साधक ते काळे रक्त,संपेपर्यंत कुणा असे त्याची जाण

अंधारखोठडीचे भय कैद्यास,तोच अंधार त्याचा मित्र होता
मनुष्यकरणीच तारक वा मारक, उगा दोष त्याला का देता..


(जसे सुचेल तसे आणखी रचत जाईन)..